دید شخصی فاضلی پر مایه ای

                                                                                 آفتابی در میان سایه ای       (مولوی)

 دوازدهم اردیبهشت یادآور غروب اندوهبار ستاره ای از درخشان ترین ستارگان آسمان علم ، تقوا و معنویت است.

ستاره ای که سال هاست در پرتو او بسیاری  مسیر حقیقت را باز یافته و می یابند.

مردی فکور ، پارسا و آگاه به زمانه که عمر با برکتش را وقف دانایی و دین داری و خدمت به اسلام و مسلمین کرده بود.

معلم وارسته ای که هیچ گاه از تعلیم و تعلم باز نایستاد ، برای خدا زیست ، برای خدا گفت و نوشت و در راه خدا مجاهدت کرد و بالاخره به لقای الهی نائل شد.

مطهری شمع فروزانی بود که سال ها پروانه وار در محضر اساتیدی بی همتا شهد علم و حکمت و اخـــــلاص برگرفت، بزرگانی چون امام راحل عظیم الشان(1319) ، آیت الله بروجردی (1323) آیت الله میرزا علی آقا شیرازی (1325) و بالاخره  آیت الحق علامه طباطبایی (1329) . صاحب نظرانی که هر کدام به گوشه چشمی خاک را کیمیا می کنند.

 و در بهشت مکتب این بزرگان انسانی نمونه پرورش یافت که درس آموز عارف و عامی شد.

مطهری و امثال او و اساتید او زنده اند تا انسانیت و حیات الهی بشریت زنده است.( العلما باقون ما بقی الدهر)

  هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق          ثبت است بر جریده عالم دوام ما

و مقام معظم رهبری فرمودند:

                                ما در دهه های آینده به مطهری ها نیاز مبرم داریم.